Dikenin Derdi...

Diken’di…

Görüntüsü ve şekliyle hasedin simgesi,

Acıyla dökülen gözyaşı damlası…

Gül sevenleri acıtsa da

Gül, dikenine gülerdi.

Güle olan aşkından,

Diken, gülü koklayanı,

Desteleyeni kıskanır, onları incitirdi.

Gül’dü…

Rüzgârın önünde raks eden inci,

Kokusu ve rengiyle çiçeklerin sultanı…

Gül, dikenle beraber olduğu için

Hem ağlar, hem de gülerdi.

Dikenin sayesinde, hoş kokular saçar,

“Gülmeyi de ağlamayı da dikenden öğrendim” derdi.

Diken, acı verse de gül dalında olduğundan...

Haliyle, karakteri ve tabiatı “gül” kokardı.

Mevlânâ; “Gül o güzel kokuyu,

Diken ile hoş geçindiği için kazandı” derdi.

Âşık ta “derdim var” derdi

Oysa gülün bülbüle, bülbülün güle derdi

“Olur mu?” demeyin!

Dikenin de vardı bir derdi.

Hem de ta derinden

Derdini de sadece “gül”e derdi.

“Gül deste, gül deste

Güllerin gülü, güldeste

Gül, En Sevgili’yi hatırlatıyor

Kâinatın Gül’ü, güldeste” derdi…

Memdoğlu...