Tac-ı Edep!..

Işığı az, sisli ve kararsızdır.

Yüreğimin hüznünü örtmese de

Yeryüzünün acısına perde oldu Kasım.

Hüznün "hı" ve "nûn"  harflerinde ararken…

"Kaybettiğin şey için üzülme!" dedi.

 

Ve ekledi...

"Kaybettim dediğin,

Aslında 'hiç' bulamadığın 'aşk' değil mi?

Ucuz değil ki aşk.

Bulmak için, yanmalı,

Yanmak için bulmalı aşk'ı.

Eğer halâ akıllıysan,

Hiç 'âşık' olmamış,

Olamamışsın demektir.

 

Belki özlem, belki hicran, belki de acı.

'Sabır ve aşk' ile giydirir tacı.

Sevgi, sevilmek, emek...

En çok da 'edep' demektir aşk.

'Aşk' ile yüreği sarıp,

Ruhu okumaktır." dedi Yâr...

Memdoğlu... 

Vuslat Türküsü!..

Bakınca!

Gülüyordu gözleri.

Dokundu yüreğime,

Gözlerime gülen gözleri.

Sırrı müphemdi sanki.

Anka Kuşu gibi ateş saçan gözleri.

Süzüldü Kaf Dağı’ndan,

Kondu içimdeki giz dağına.

Hangi beşer dayanırdı ki

O bakışın narına?..

Ey benim gönül çalanım!

Gör işte, bak!..

Karardı düşlerim,

Tükendi haykırışlarım.

Dikenli yollarda,

Gölgesiz kaldı hüzünlerim.

Sensizliğin sessizliğinde,

Geceyi aydınlatan yıldızlara sığındım.

Adın anıldığında,

Dile geldi lâl olmuş yüreğim.

Vuslat türküsü diye,

Yine seni söyledim,

Yine seni diledim…

Memdoğlu…