Şair dostları
olmalı insanın, hâl'den anlayabilen!...
Şiir gibi dostları
olmalı, insanı; kâl ile değil,
Hâl ile
anlatabilen!...
Kim Bilir?!...
Bazen sözün kısa
oluşu, çok şey saklar özünde!..
"Söz" bu
kadar şey saklıyorsa?!...
Sine neler
saklamaz ki can özünde?!...
Kim bilir?!...
Şiir yazdım,
gözlerin ve yüreğine!..
Âlem’i gezdiriyor, gözlerin gözlerime…
Yüreğin ses
verecek mi, “lâl” olan yüreğime?!..
Kim bilir?!...
Gözler, âlem'e açılan
pencere,
Yürek, içerde ki
kazandır!...
Ağlayan gözler
değil, ağlatan o yürektir...
Kim bilir?...
Baktım! Âleme
bakan gözlerine!...
Bir tek hazineyi
değil, âlemi saklayan gözlerine!...
Dilimden değil bu
sözler!...
Yürekten
süzülüyor, âlemi saklayan o gözlerine!...
Kim Bilir!?...
Öyle bir âlem
ki!?..
Bakıp da
gör(e)mediklerini hapseden o gözler!...
Öyle bir fırtına
ki
Beden ile
birlikte, ruhu da esir eden o bakışlar!...
Kim Bilir?...
Ne kelâm, ne de
kalem!...
Anlat(a)madı
hâlimi, anlat(a)mazdı ah-valimi!...
Ne söz, ne de
sükut!?...
Bir tek
"lâl" halim!...
Anlattı hâlimi,
haykırdı ah-valimi!...
Kim Bilir!?...
Kimi yar arar,
kimi âğ-yar!
Kimi de yâr arar
durur bu âlem de!...
Yar da!;
"Yâr" da!...
Ne yerdedir, ne gökte!?...
Bulmak isterse
insan?!...
Arâf'tadır, âraf
da...
Kim Bilir!?...
M. Memdoğlu...
