Yeni
güne, hüzünle “merhaba” diyor bulutlar…
Körfezin
kesif kokusunda geziniyor sandallar.
Hatırladıkça
gözlerini!..
Rıhtıma
değil…
Kalbime
vuruyor hırçın dalgalar.
Yine
sel gibi…
Limandan
sokaklara akıyor insanlar.
Gökyüzünde
süzülürlerken, çığlık çığlığa martılar…
Sevilen
yüreklere,
Vadilere
kanat çırpıyor kuşlar…
O
muhteşem görünümleriyle baharı müjdeliyor,
Çiçeğe
dönüşmüş rengârenk tomurcuklar.
Ah
görebilseydi keşke!..
Sevgilinin
gülüşünden utanır,
Çaresiz
kalırdı leylaklar.
Sahi
ya!..
Ölüm
de çiçek açar mı ki?..
Bedenin
son baharı da olsa,
Ruhun!..
Sevgiliyle
buluşmasıydı ilkbahar…
Memdoğlu…
