Söyleyemem!..

Işıl ışıl parlıyor dolunay...

Umudunu yitirmemiş bir geceden,

Güneşin doğuşunu bekliyor yeryüzü.

Ağır olsa da yükü, 

Ahenkle sallanıyor yine çınar ağaçları.

Huzura ilmek atıyor

Buğday başaklarının gölge oyunu.

 

Sincap ve baykuşların bir başkadır derdi.

Çekirgelerin muhteşem senfonisi,

Kuyuya düşen halay mendili misali.

Karşı dağı sıvazlayan esinti,

İsminin anıldığı cümlelere yeminli.

İçimde filizlenen hüzün, 

Açtıkça kurutuyor,

Aşkın şarabından kırmızıya boyanmış goncagülleri.

 

Ruh arafta, yürek yetim.

Zihnimde sen'den öte bir sen!..

Kulaklarımda tiz ve titrek bir kaval sesi.

Lâl olmuş dilim, söyleyemem.

Ne olur bir sabah!..

Bir sabah ansızın çıkıp gelsen?

 

Memdoğlu...

Bir Hiç!..

Yalnızlık kelimelerimi anlamıyor.

Sen varsan varım, sen yoksan bir hiç.

Hatırladıkça gülüşünü, 

Sarhoş oldu, hiç oldu yüreğim.

En güzel hatıralarım bile hiç.

 

Gözlerime ışık olan gözlerin,

Rüyaları mı süsleyen mah cemalin bir hiç.

Yoluna revan olsun diye, 

Gökyüzüne dizdiğim yıldızlar bir hiç...

 

Sevmeyi seven hüzünlü kalbim bir hiç.

Sensizlikten aldığım her nefes, bir hiç...

Gül nakışlı al fistanın, servi boyun bir hiç.

Senin için aştığım yollar bir hiç.

 

Hiç'lerle meçhule giden yerden,

Umutlar, doludizgin bir hiç.

Her şey bir hiç uğruna...

Sevda denizinde kaybolan hiç'ler de bir hiç.

Hiç'lik dünyasında dirilir belki bir hiç.

Umudun deryasında kaybolacak hiç'lerden.

 

Hiç' e mahkûm her yanımız.

Özlemin bir hiç, firakın bir hiç.

Sen hakikat, hakikat bir hiç.

Bir hikâyem olsun istedim, 

O da oldu bir hiç!..

 

Memdoğlu...

Bu Gece!..

Mevsimlerden yaz, aylardan ağustos.

Hava sıcak, yıldızlar şaşkın; üşüyor gece.

Bir sis bulutu çökmüşken yüreğimin üstüne,

Cırcır böceklerinin senfonisi eşlik ediyor hüznüme bu gece!.. 

Kerpiçten evlerde geçmişin izleri.

Duvarlarında hapsolmuş sır ve gizleri.

Avlusunda annemin dem’e dokunan sözleri.

Gökyüzüne merdiven olmuş, dut ağaçları bu gece...

Gölgemde ruhumum kırıkları,

Acıdan lime lime olmuş kelimeler.

Çiçekler donuk, dalında sükût etmiş gül.

Rüzgâra karışmış nefesin.

Bu gece, evet bu gece;

Gövdesinden kopartılmış ağaç kökü gibiyim sende... 

Memdoğlu...

 

Ankara!..

Ey uykusuzluğuna uyandığım

kül renkli Ankara!..

Mahmur mahmur bakıp da

Küle dönmüş yüreğimi yakma!

Vurma prangaya düş'lerimi.

Vurma ki?..

Kalemimde  filizlensin,

Çocukluğumun bodur kalmış 

O masum hayalleri!.

Başın hep mi dumanlı senin,

Bahtı kara Ankara!?

Bakışların sert ve soğuk,

Suretin renk renk,  

Sîretin rengârenk...

Karanlığında yüzünü gizlemiş aydınlık.

Zirveye uzanan yolların gri, tozlu ve taşlık.

Sokaklarında duvarlara yaslanmış, 

Âlemi gözleyen yaşlı ağaçlar!..

Bereketli topraklarında acı ve keder.

Sessizliğinde yankılanıyor,

Yine envaî hikâyeler!..

Memdoğlu…

Göçebeyiz!..

İpek böceği gibi...

Gecenin yorgunluğunu atamadan,

Birer birer, soluyor yıldızlar.

Nefes nefese, titriyor gökyüzü.

Seher vaktinde ufukta ararken seni gözlerim,

Şahidi oldum;

Susuzluktan yüreği yanan toprağın,

Yağmur ile olan kavuşmasına.

Çisil çisil yağarken yağmur,

Islanır dağlar, taşlar ve insan.

Büyüdükçe küçülür içindeki dünya.

Ararken mazideki seni,

Ansızın kaybolursun gözlerimde.

Hüzün sararken bedenini,

Sarılmak istersin hüzne.

Müşfikti göğün maviliği,

Mavinin bereketini kucaklıyor toprak,

Sancılıydı Hüzünlü Bahçe,

Kokusunu getiriyor rüzgâr.

Umuda yelken açmış,

Kıyama durmuş papatyalar.

Mütebessim hayaller yansıyor yeryüzünden.

Dua dua âminler diziliyor avuçlarıma.

Sancılanırken en derin acılarım,

Bir meçhulde gün sayıyor, yaralı yüreğim.

Göçebeyiz, zamanı çalıyor saatler,

Yaklaşıyor vakit.

Her var’lık can çekişiyor yok'luk havuzunda.

Ölüm ile hayat, kol kola.

Her kışın bir baharı,

İnsanın, "tek" baharı!..

Memdoğlu...

Helal Olsun!..

 

Derin bir uykuda bedenim.

Zincire vurulmuş el ve ayaklarım.

Yüreğimde ateş, tenimde sızı.

Zindan kapısı misali...

Ağır ağır kapanırken göz kapaklarım,

Selası okunuyor şiirlerimin.

 

O şiirlerin yazı sen, kışı sen,

Baharı sen, güzü sen,

Yağmuru sen, karı sen,

Gülü sen, bülbülü sen,

Gizi sen, kilidi sen.

Hayali sen, düş'ü sendin.

 

Evet,

O şiirlerin karanlığı sen, ışığı sen,

Hasreti sen, özlemi sen,

Kılıcı sen, kalkanı sen.

Yarası sen, yaranı sen,

Derdi sen, dermanı sen...

Firakı sen, vuslatı sendin.

Mirastır sana o şiirler; helal olsun.

 

Memdoğlu...

Yara!..

Toprağın sancılanıp celallendiği,

Gökyüzünü toz bulutlarının kapladığı,

Can'lar üstünde betondan mezarların olduğu,

Ölümün kol gezip,

Kefenlerin bile siyaha büründüğü bir geceden,

Kederli bir güne uyanmak!

Ahh edip ağlasam da!..

Bu kez yara çok derin.

Kalbimin bedestanında acı,

Hüzün ve gözyaşıdan kurulu bir pazar.

Çatlattı yine ruhumun savaklarını,

"Kimse yok mu" diyen, o haykırışlar!?.

Kahramanmaraş ağır yaralı.

Hatay can çekişiyor, Gaziantep şokta.

Osmaniye son nefeste, Malatya çığlık çığlığa.

Adana hüzünlü, Diyarbakır yasta.

Kilis bahtsız, Elazığ ve Şanlıurfa darda.

Adıyaman “ölüm” uykusunda.

Hatıralar öksüz, aynalar kırık,

Pencereler un ufak.

Yıkıntılar altında “insan” ve insanlık.

Anlatamıyorum ruhuma!

Sözün bittiği yerde, nasılmış arafta kalmak?

İzi kalsa da kabuk bağlar mı yara?

Dile gelir mi kalem?

Yazılır mı sevgiliye özlem duyulan şiirler;

Dağı dağa kavuşturan öyküler?

Söylenir mi bir daha Anadolu kokan türküler?

Yürek yangın yeri, yara derin; evet.

Ülkemin üstünde uçmalı yine turnalar.

Yeniden açmalı rengârenk çiçekler,

Gelmeli o güzel günler,

Merhem olmalı toprağı dirilten ilkbahar.

Memdoğlu...

Su Misali!..

Şayan-ı hayret ile bakarken,

İçinde deniz saklayan o gözlerine.

Toprağı bahar, kumu yaz,

Dalgası hazan, çakılı ayaz...

Bir dünya dönüyor yüreğimin sahilinde.

Yürüyor ve yüzüyorum; korkusuzca.

Hüzün kulaçları köpürüp kabardıkça,

Kıyıdaki  taşlara adını kazıyor acı ve keder;

Su misali…

İstesek de rüyadan uyanmayı; düş misali!..

“Ölüm”dür hayata değer katan,

Toprağa özlem duyan, su misali!..

Bir son değil ki ölüm; tanımalı,

Yakından bakmalı, içmeli; su misali…

Başladıkça akmaya,

Şeb-i yelda da vuslatı tatmalı.

Kapansa da göz kapakları,

Ruh da yeşeren gül’ün kokusunu bilmeli.

Su misali!..

Memdoğlu...

Ruhumun Kırışıkları!..

Yüzünde baharın huzur veren güzelliği.

Kızarmış yanaklarında tanyeli pembeliği.

Yapmacıksız…

Hicransı şiirler terennüm ederken sen!

Gözlerindeki bu hüzün niye?..

Huzur veren kokun da kaybolmuş.

Duvarda süslü ve sancılı sözlerin izleri. 

Aydınlık, karanlığın yürek sızılarına merhem. 

Bir vadi yamacında rüzgârı bekler, 

O menekşe bakışların.

Kışın karı şehrin sokaklarında kaskatı yatıyor.

Loş odanın ışıkları, tabutun yan tahtaları gibi…

Mavi sonsuzluktan süzülen ışık,

Pencereden içeri girip acılarımı okşuyor.

Yüzümde gördüklerin!..

Ruhumun bedenime yansıyan kırışıkları.

Memdoğlu…