Geçti Zaman!..

“Dün geçti, bugün hâlâ yaşıyor…

Yarın doğacak” dedi.

Ve şafak sökerken,

Kâinatın merkezine aktı, gitti zaman.

Su gibi, nefes gibi.

Biz de sürüklendik, an be an…

Dur dedim, dur lütfen!..

Ne bu telaş, ne bu hengâme?

“Sırr-ı ilahiyim.

Bilen için değerli,

Bilmeyen için yitik hazinelerden bir cüz…

İster razı ol sus,

İster pişman olduklarına küs.

Bendedir günün ilk alevli çırası.

Her derdin ve sıkıntının devası,

Her şeyin ilacıyım.

Duramam ancak!..

Tarihe not düşerim” dedi;

Hasret ile vuslatı,

Hayallerimin avuçlarına koydu,

Geçti zaman…

 

Memdoğlu…

 

Kimse Bilmiyor?..

Ahh kalbimin sultanı!..

Kimse bilemedi.

Ve kimse anlayamadı.

Sadece sen!..

Sen!..

Duvarlarını sevgin ile ördüğün,

Aydınlığı yüzünün güzelliği,

Işığı o karagözlerin olan…

Bir ev inşa ettin yüreğimde.

O evin kapısı,

Kalbinin sıcaklığı ve güler yüzündü.

Evin misafiri gölgen ve hayalindi.

Çaresiz kaldım işte.

Kalbimdeki yara kanıyor…

Maalesef!..

Yine kimse bilmiyor.

Hiç kimse bilmiyor…

Memdoğlu…

Kalbimin Yıldızı!..

Keşke gözlerim,

O elmas karası gözlerinde kaybolsaydı.

Ama olmadı…

Kalbimde seni gezdirdiğim

O mutlu günler son buldu.

Hayalin!..

Kalbimin yıldızı…

Gözlerin!..

Ömrümün zindanı oldu.

O zindan!..

Sadece gecemi değil…

Yüreğimi de aydınlatıyordu.

Ama artık!..

Dünya da zindan da

Kapkaranlık oldu…

Memdoğlu…

Umut İşte!..

Yorgunum!..

Gökyüzünde rotasını kaybeden,

Uçurtma gibi…

Kırgınım!..

Dört bir yandan sıkıştıran hayata.

Isıtsa da güneş bedenimi!..

Çiğ yağmış, nasır tutan yüreğimin üstüne.

Uzaklara dalar, çıkmaz; gözlerim.

Samanlıkta iğne arar gibi,

Kim’i “kim?” diye bilmez, özlerim.

Umut işte, ekmeğe katık…

Umut işte!..

Yarısı içerde gömü,

Yarısı dışta batık…

Sen gittin gideli!..

İlmek ilmek dokur ellerim,

Hasreti ve yalnızlığı.

Geçtiğin yollarda gölgeni arar!..

Seni gözlerim.

Zamanın şahidi kaldırım taşlarına sor?

Hep sonbaharı yaşadı bu yürek.

Şimdi!..

Evet şimdi!

Umutla bekliyor…

İlkbaharı düş’leyerek…

Memdoğlu…

Bilmiyorum?..

Konma pencereme artık!

İstesem de konma lütfen!?.

Acı veriyor gidişin,

Hüzün çöküyor yüreğime.

Aldığım her nefes yük oluyor.

Bir hiçliğin içinde,

Damla damla tükeniyorum…

 

Ah!..

Hiç bu kadar güzel gelmemiş,

Hiç bu kadar uzak olmamıştı yollar.

Ve bir o kadar da imkânsız…

Bir bilseniz!..

O beldenin, sevgi dolu…

Naif, koca bir yürek barındırdığını?

Bir bilseniz…

 

Işık oldu zindandaki kalbime.

Bir kelebek bırakıp gitti.

Nedendir bilmiyorum?

Çırpındıkça can bulacağına…

Kan kaybediyor yüreğim.

Kan kaybediyor…

 

Memdoğlu… 

 

Kes Nizane!..

Ax siltana dilê min!..

Tu kesî nezanî bû,

Û tu kesî ho jî nekir.

Tenê te, delalîka dilê min,

Tenê te.

 

Te di nav dilê min de malêk ava kir.

Dîwarên wê, eşqa te bû.

Ronahiya wê jî şewqa rûyê te,

Û çavên te yên reş bûn.

 

Deriyê wê malê rûkeniya te,

Dilgermiya te bû.

Mêvana wê malê, siya te,

Û xeyala te bû.

 

Vaye neçar mam.     

Kula dilê min xwîn dide.

Lê!..

Dîsa kes nizane,

Tu kes nizane...

Memdoğlu...

Gül!..

Gül dedim…

Sen bir gülsün,

Dalından koparılmış gül gibi,

Hüzün çökmesin gülyüzüne.

Gül ki gözlerin de gülsün.

Gülemezsen gül deremem,

Gül de veremem.

Derdimin dermanı, gül!..

Gül dedim.

Gül işte, gül…

Gülüver ki!..

Gül tutmamış eller de gül versin,

Gülüversin.

Gül ki gönüllere dokunsun tebessümün.

Gül ki yeryüzü kıskansın.

Gül ki kâinat bir daha gül olsun,

Sen gibi gül koksun.

Gül hadi!..

Ne olur, gül…

Memdoğlu…