Geceler!...

Rengiyle ve sessizliğiyle,

Halı gibi örtüyor çatıları, evleri ve gönülleri…

Soğukluğu ve karanlığıyla,

Yalnızlığımı döküveriyor kimsesiz sokaklara…

Sessizliğin ses çıkardığı anlarda ise

Yokluğun sarıveriyor geceyi…

Hayat bir başka yaşanıyor.

Gündüz düşlerini süsleyen ne varsa,

Karanlığında kâbusa yelken açıyor.

Geçmişi, geleceği ve hayalleri,

Hatta güneşin aydınlattığı her şeyi kapatıyor da…

Yüreğimin yalnızlığını acımasızca saçıveriyor kaldırımlara…

Tarifi mümkün olmayan bir başka soğukluk,

Bir başka yalnızlık, bir başka hasret…

Aklımdan geçenleri mi?...

Geceye renk katan yıldızlar yazıyor gökyüzüne.

Ve yaşanmış ne kadar acı varsa,

Hepsi can buluyor, olmayan renginde...

Memdoğlu...