Gün geçtikçe,
Saç ve
sakallımdaki aklar çoğalıyor,
Yüzümdeki
çizgiler daha da belirginleşiyor.
Bakışlarım donuk
ve yorgun, derin ve bitkin…
Yapraklarım
çoğaldıkça, söğüt ağacı misali
Omuzlarım
düşüyor, dallarım kırılıyor…
Ne de çok canım yanıyor.
Gözlerimden
dökülen yaşlarla birlikte,
Kirpiklerimin
ıstırabı da artıyor…
Acı bir
tebessümle yolcu ettiğim,
Yüreğimdeki
yaralar hiç iyileşmeyecek gibi.
İki kaburgamın
arasına saplanan okun acısı,
Yavaş yavaş, bedenimi
ele geçiriyor.
Ve yüreğim pare
pare…
Can eriyor,
Can’dan bir
parça kopuyor,
Tıp da bizim
gibi çaresiz…
Yani dostlar!
Allahüâlem.
Vakit de vuslat
da yaklaşıyor…
Memdoğlu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder