Ömrün Hazanı!..

Neylesin baharı, boyun bükmüş gonca gül.

Eserse bad-ı saba, dile gelir mi bülbül?

Yarım kalmış hayaller, şiire benzer sevmek.

Aşk girmemiş gönülde, sevda bir kuru ekmek.

 

Bülbül ki figan içre, güle olan aşkından.

Bir sitem, bir yangın, yükseklerin harından…

Derdi aşk olanın devası yetmez ki güle.

Ecelin boynu bükük, önce; şu ölüm öle.

 

Ötmesin artık bülbül, gayrı sükût eylesin

Çeker derdi çileyi, çekmeyene ne desin?

Ömrün hazanıdır, bir daha açar mı gül?

Aşkın şifası Hakk’tan, figan etmesin bülbül…

Memdoğlu…