Üşüyor Masumiyet!..

Gündüz vakti,

En yakın sırdaşım oldu yine karanlık.

Zemheriye sarılıp yaprağını arıyor;

Efsunkâr bir duruşta...

Karanlığa hesap soruyor

Suskun yüreğim!..

"Susarak çok şey anlatıyorsun!" dedi,

Şiire meftun ruhumun kırıklarına konan

Aksa’nın öksüz kelebeği.

Kayın ağacının iniltisi bozuyor

Gecenin sessizliğini.

Kekremsi kokuyor dünya.

Gazze’de doğum sancısı çekiyor yeni gün.

Toprak zeminde yükselen kan gölgesini,

Yere düşen yağmur taneleri ıslatıyor.

Gözler ıslak, bakışlar yaralı...

Mazlumlar ağlarken,

Gündüzün karanlığında üşüyor masumiyet!..

Mor, sarı, pembe ve al…

Uçurtmadan rengârenk umut.

Kelime kelime…

Kelâma hasret esir sözcükten,

Şiir olup filizlenirken merhamet.

Güneşi görmeden olgunlaşır mı?

Filistin’e sessiz kalan in sa ni yet!

Memdoğlu...

Git!..

Meczubun aynasından,

Yüreğimdeki hüzünlü bahçeye yansıyan ay yüzlü!..

Karıncalar ülkesine git;

Git gidebilirsen!

Yetim karıncanın sırtındaki gül'den  yükü unutma!..

Ne gündüz bildin ne de gece?

Sonbaharın kızıllığı ısıtsın düş'lerini;

Hadi git!..

Ekmeği umut,

Katığı hasret,

Suyu özlem kokan bir sofra kuruyor yüreğim...

Hadi git.

Sana bir isim bulamadım, evet;

Çünkü sen!..

Çiçek bahçesindeki gül'sün.

Git gidebilirsen!

Hadi git!..

Memdoğlu…

Yaram Kanıyor!..

Bir sonbahar daha geldi, geçti.

Isıtsa da bedenimi güneş,

Çiğ yağdı nasır tutmuş yüreğimin üstüne.

Kalbimdeki sızıya güz çiçekleri eşlik etti.

Ruhumda sana ait ne varsa,

“Vuslat!” diyerek, yâdına düştü.

 

İşte...

Özleyince eskiyi,

Koklamak için kalkıp gitmeli anılara.

Hüznünü gülün yaprağında saklamalı ki

Ötünce baharda bülbül,

Can gelsin gonca güle.

 

Oysaki...

Bülbüle meftun her gülün gölgesinde,

Âşıkların gizli buluşmaları var.

Güllerde aradım seni…

Görünce gülünü,

Boyun büktü elimdeki kırmızı gül.

Sen bir gülsün, gül ki

Seni gören güller de gülsün.

 

Ey bendeki sen!..

Ey sendeki gül!..

Yazmaya çalıştıkça seni,

İçimde kabuk tutmuş yaram kanıyor.

Aynaya yansıyan bakışından,

Acı ve çaresizlik yansıyor.

 

Memdoğlu...

Ölüm Kokuyor Lodos!..

Lodos!..

Asi çığlıklarla feryat ediyor bugün.

Ölüm kokuyor yine.

Gazze çocuklarının "ahı" sinmiş esintisine!..

Gökyüzü karanlık, 

Gazze kapkaranlık.

Güneş doğmuyor Filistin'e.

Mahlûkat vaveylada...

İnsan-oğlu gamsız, zevküsefada.

İnsanlık sessiz, gaflet uykusunda.

Memdoğlu...

Vaveyla!..

Benzi sararmış ruhum,

Çocuk gülüşlerindeki aydınlıkta kaybolalı, 

"An" oldu.

Yine!..

Susmanın sessizliğinde,

Sancılanıyor çığlıklarım.

Sedir ağacı gibi...

İçin için yanarken yüreğim,

Katran karası yaş döküyor hüzünlü gözlerim.

Köle cennetine dönen edebî yâd çölünde,

Genzime nefes...

Araftaki  gri kâğıda dökülen 

Mahkûm düş(ünce)lerim.

Var'lığı "sükût" olan bu âlemde,

Tefekkür orucuna başladı;

Lâl, şimdi dil'im.

Memdoğlu...

Gazzeli Çocuk!..

Varlığı bilmez bir güce karşı,

Büyük bir savaş içinde kalbim.

Alacakaranlıkta...

Gölgeleriyle hüznüme ortak oluyor ağaçlar.

Güneş, kızıla boyanmış;

Yükseliyor ufuktan.

Geceden arta kalan serinlik,

Günü "yakıcı" bir sıcaklığa bırakmış.

Gazzeli çocuk gibi

Uykudan uyanıyor yeryüzü.

 

Ahh Çocuk!..

Feryadın Aksa,

Gözlerin düşlerime yol.

Hayalin,

Gökyüzünde vakitsiz uçan kuşlara menzil...

Gülüşün Gazze,

Yüreğime düşen ateşe su.

Bakışların acı bir ok,

Fosfor kusan gecelere yorgan…

 

Memdoğlu...

Söyleyemem!..

Işıl ışıl parlıyor dolunay...

Umudunu yitirmemiş bir geceden,

Güneşin doğuşunu bekliyor yeryüzü.

Ağır olsa da yükü, 

Ahenkle sallanıyor yine çınar ağaçları.

Huzura ilmek atıyor

Buğday başaklarının gölge oyunu.

 

Sincap ve baykuşların bir başkadır derdi.

Çekirgelerin muhteşem senfonisi,

Kuyuya düşen halay mendili misali.

Karşı dağı sıvazlayan esinti,

İsminin anıldığı cümlelere yeminli.

İçimde filizlenen hüzün, 

Açtıkça kurutuyor,

Aşkın şarabından kırmızıya boyanmış goncagülleri.

 

Ruh arafta, yürek yetim.

Zihnimde sen'den öte bir sen!..

Kulaklarımda tiz ve titrek bir kaval sesi.

Lâl olmuş dilim, söyleyemem.

Ne olur bir sabah!..

Bir sabah ansızın çıkıp gelsen?

 

Memdoğlu...