Yâri Severken Ölmek!..

Mevsimsiz yaprak döktü ağaçlar.

Simalar sert, soğuk ve soluk…

Sokaklar ıssız,

Her günüm ayaz.

Gözleri nemli, yas tutuyor sema.

Hüzün çökmüş yüzüne gülün,

Acı damlıyor dalından.

Eserken,

Ayrılık kokuyor seher yeli.

Müşfikçe sayıyor toprak,

Gelen ve gidenleri…

 

Her kalbe nasip olmaz!..

Yâr’i severken ölmek.

El eliyle değil,

Yâr diliyle şükür yara’m.

Baharı hep yalnızlık,

Mevsimi yoktu aşkın.

İnsan ki!?.

Var olan bir hiç’ken,

Yok, hükmünde bir var’lık.

Yar elinden bir nida.

Vuslat yakın, muhakkak!..

 

Memdoğlu…

Ne Bilsin!?.

Gam çekmeyen gönül ne bilsin?

Elif’in hali, Vav’ın ah-valinden…

Aşk acısı tatmayan yürek ne bilisin?

Firakın ateşi, vuslatın lezzetinden.

Hû demeyen kalp ne bilsin?

Karanlık görünen gecenin aydınlığından.

Yâre kilim olmamış gönül ne bilsin?

İlmek ilmek dokunup, kördüğüm olandan?

Sevgiliyi anmayan rüzgâr ne bilsin?

Toprağın hüznü, semanın sancısından.

Şafakta gökyüzüne bakmayan ne bilsin?

Sadırlara damlayan o rahmet iksirinden…

Memdoğlu…

Ömrün Hazanı!..

Neylesin baharı, boyun bükmüş gonca gül.

Eserse bad-ı saba, dile gelir mi bülbül?

Yarım kalmış hayaller, şiire benzer sevmek.

Aşk girmemiş gönülde, sevda bir kuru ekmek.

 

Bülbül ki figan içre, güle olan aşkından.

Bir sitem, bir yangın, yükseklerin harından…

Derdi aşk olanın devası yetmez ki güle.

Ecelin boynu bükük, önce; şu ölüm öle.

 

Ötmesin artık bülbül, gayrı sükût eylesin

Çeker derdi çileyi, çekmeyene ne desin?

Ömrün hazanıdır, bir daha açar mı gül?

Aşkın şifası Hakk’tan, figan etmesin bülbül…

Memdoğlu… 

Vasiyet!..

Sevgiliyle hemhal olup,

Yürekteki yangını harlamaktı özlemek.

Sevgilinin hasretiyle yanıp,

Firak-ı nar ile örtünmekti özlemek.

Özlem gidersin diye!..

Posta güvercininin bileğine bağlayıp,

Sana gönderdim yüreğimi.

Yağmura tutuldu ıslandı,

Hangi dala koydunsa taşlandı.

Hangi suya vardıysa haşlandı.

Oysa taşlanan o değil…

Taşıdığı yürekti.

Haşlanan, içtiği suya değen,

Yüreğimdeki ateşti.

Yük olan sen değil,

Sensizlikmiş, öğrendim.

Ten yarası kabuk bağlar da…

Dil yarası bağlamazmış.

Onu da öğrendim…

Yüreği küserse insan…

Anlıyor ki ölüler ağlamazmış.

Vasiyetimdir!..

Kazdığın çukura değil,

Yüreğine göm yüreğimi.

Sevdan yeşersin diye,

Dua dua ört beni...

Memdoğlu…