Mevsimsiz yaprak döktü ağaçlar.
Simalar sert, soğuk ve soluk…
Sokaklar ıssız,
Her
günüm ayaz.
Gözleri
nemli, yas tutuyor sema.
Hüzün
çökmüş yüzüne gülün,
Acı
damlıyor dalından.
Eserken,
Ayrılık
kokuyor seher yeli.
Müşfikçe
sayıyor toprak,
Gelen
ve gidenleri…
Her
kalbe nasip olmaz!..
Yâr’i
severken ölmek.
El
eliyle değil,
Yâr
diliyle şükür yara’m.
Baharı
hep yalnızlık,
Mevsimi
yoktu aşkın.
İnsan
ki!?.
Var
olan bir hiç’ken,
Yok,
hükmünde bir var’lık.
Yar
elinden bir nida.
Vuslat
yakın, muhakkak!..
Memdoğlu…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder