Dem!...

Bu gece,

Kimi zaman okşuyor,

Kimi zaman sahili dövüyor dalgalar.

Firakın buruşturuyor kalbimi

İliklerimi üşüten…

Gecenin ayazı değil, hasretin ayazı…

Güz erken mi geldi, ne?

Hazan mevsiminin aceleciliği

Ürpertiyor yüreğimi.

Senenin sonbaharı ile

Ömrün sonbaharı dem, deme…

Üzerine yağmur çiselemiş

Narçiçeği gibi gözlerim.

Ölüm ile hayat iklimi…!

Dik yamaçlar ve yalçın kayalıkların

Kesiştiği son kavşakta.

Bedenimi kuşatan gölge,

Vuslatın uzun gölgesi…

Dem, bu dem!...

Memdoğlu…

Leyla!...

Yüreğinin çölünde susuz kaldım

Gözyaşlarından bir bade ver, ne olur?

Kabuk tutmaz inceden yaralarıma

Merhem diye, gözlerini sür Leyla!...

Hüznün mesken edindiği yüreğim,

Seni sevmeye güç yetmiyor…

Gökyüzünde salınan yıldızlar misali,

Ruhumun derinliklerinde gezin Leyla!...

Gam ve keder ile dalları titreyen…

Hüzünle yaprakları hışırdayan

Çınar ağacı adını anıyor…

Kuytu vadiler üzerinde çırpınan rüzgâr,

Kokunu getiriyor Leyla!...

Avuçlarımda…

Karayel ile savrulan yağmur damlacıkları

Ruhumda ateşten bir kelepçe

Kapılar ki girift örümcek ağı…

Yol yol ile kesişti,

Yollar sende birleşti Leyla!...

Memdoğlu…

Hüzün Çiçeği!...

Kahve tanesi miydi gözlerindeki!?…

Kaşlar yay,

Kirpikler hüzünlü bir ok sanki?…

Yüzünde…

Boyun bükmüş,

Toprakla hemhal hüzün çiçekleri…

Umuttan bir dünyası,

Turkuaz mavisiydi o masum hayalleri…

Bakışlar donuk ve durgun,

Fırtına koparacak okyanus sessizliği.

Mevsimlere benzerdi yüreği…

Bazen güz, bazen kışın boranı

İçin için yanıyor,

Yaşamıyordu baharı…

Yoktu dünyadan bir beklentisi…

Tek sermayesiydi…

Heybesinde taşıdığı sevgisi…

Ağırdı, “kendini bilmekti” yükü…

İmtihan ki acı…!?

Sabır, tüm dertlerin ilacı…

Memdoğlu…