Kahve
tanesi miydi gözlerindeki!?…
Kaşlar
yay,
Kirpikler
hüzünlü bir ok sanki?…
Yüzünde…
Boyun
bükmüş,
Toprakla
hemhal hüzün çiçekleri…
Umuttan
bir dünyası,
Turkuaz
mavisiydi o masum hayalleri…
Bakışlar
donuk ve durgun,
Fırtına
koparacak okyanus sessizliği.
Mevsimlere
benzerdi yüreği…
Bazen
güz, bazen kışın boranı
İçin
için yanıyor,
Yaşamıyordu
baharı…
Yoktu
dünyadan bir beklentisi…
Tek
sermayesiydi…
Heybesinde
taşıdığı sevgisi…
Ağırdı,
“kendini bilmekti” yükü…
İmtihan
ki acı…!?
Sabır,
tüm dertlerin ilacı…
Memdoğlu…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder