Vuslat...

Vakit gecenin yarısı.

Sevdan kuşatmış yine tüm benliğimi.

Oysa gecede ayrılık var, veda var, vuslat var…

Ey Sevgili!

Senden ayrı kalmak tatlı bir acı…

Döneceğini bilsem,

Bir umut der, yine beklerim.

Lakin gece durmuyor,

Sabaha, aydınlığa menzil almış akıyor.

Sevgili!

Bedenin gurbette olması ayrılık değildi.

Ruhun gurbette olması ayrılığın kendisiydi.

Hüzünlü bir vedaydı ayrılık.

Acı da olsa veda etmek, vuslata erişmenin yoluydu.

Bilmez misiz ey talip!

Vuslatta ayrılıktan söz edilmez.

Vuslata erişen kalpler, ölümsüzdür.

Ölüm, ayrılık mı?...

Bir girizgâh…

Sonsuzluğun ritmine atılmış bir adım…

Bir başlangıç…

Memdoğlu...