Yine Ayrılık!...

Gün geçtikçe,

Saç ve sakallımdaki aklar çoğalıyor,

Yüzümdeki çizgiler daha da belirginleşiyor.

Bakışlarım donuk ve yorgun, derin ve bitkin…

Yapraklarım çoğaldıkça, söğüt ağacı misali

Omuzlarım düşüyor, dallarım kırılıyor…

Ne de çok canım yanıyor.

Gözlerimden dökülen yaşlarla birlikte,

Kirpiklerimin ıstırabı da artıyor…

Acı bir tebessümle yolcu ettiğim,

Yüreğimdeki yaralar hiç iyileşmeyecek gibi.

İki kaburgamın arasına saplanan okun acısı, 

Yavaş yavaş, bedenimi ele geçiriyor.

Ve yüreğim pare pare…

Can eriyor,

Can’dan bir parça kopuyor,

Tıp da bizim gibi çaresiz…

Yani dostlar!

Allahüâlem.

Vakit de vuslat da yaklaşıyor…

Memdoğlu