Zamana Koşmak!...

Dostluk, güven ve sırdaş eşliğinde

Güzel bir başlangıçtı…

Yüreğimize, yeni güçler, yeni ışıklar,

Yeni ufuklar doluyor,

Acı, gözyaşı ve hüzün, beden ülkesini

Bir bir terk ediyordu âdeta…

Sabahtan akşamın heyecanı,

Akşamdan ise sabahın sancısı başlıyordu.

Sadece omuzlarımıza değil,

Yüreğimize de dert kondurmuyorduk.

Çünkü!

Ümitlenmeyi yeni öğrenmiştik.

Hatta gecenin karanlığında,

Karanlıklar içeride barınmasın diye

Yıldızlar kapıları zorluyor,

Bize misafir oluyorlardı…

Çocukluk işte…

Garip bir heyecandı değil mi?

Ve zaman koşarcasına geçiyordu.

Zamana inat, biz de koşuyorduk…

Koşuyorduk dedik ama!!!

Meğer sonsuzluğa,

Daha büyük dertlereymiş koşmamız…

Artık!

Zaman da koşmayı bıraktı,

Biz de…

Memdoğlu