Yorgunum...

Kalemimin mürekkebinden dökülen kelimeler sayısınca...

Gece karanlığında

Gökyüzünden ayrılıp yere düşen yıldızlar kadar...

Yorgunum...

Gözleri yolda, kalbi yasta,

Yar’dan haber bekleyen âşıklara mektup götürmek için çırpınan

Postacı kuşlar kadar...

Yorgunum...

Ormanlardaki vahşi avcılardan kaçan yaralı bir ceylan gibi…

Ve ağaç dallarından usulca yere inen yapraklar misali...

Yorgunum…

Ocak başında elinde çekiç, ateşin yumuşattığı demire şekil veren...

Sabırla, aşkın hallerini işleyen demir ustaları kadar…

Yorgunum…

Rotasında ilerlemeye çalışan seyr-ü seferdeki sefineler gibi…

Sürgün yemiş, rıhtımda bekleşen umut yolcuları “Alan”lar kadar...

Yorgunum...

Memdoğlu...