Gül Derdime Olmadı Derman!..

Yine bir bahar sabahıydı…

Dolaşırken şehrin sokaklarında

Bir koku ki sermest edercesine…

Çekiyordu beni.

“Hayat” sokağına döndüğümde,

Taa derinlerden bir ses!

Sahi ya “hayat” neydi ki?...

Güneşin doğuşu, ağaçların çiçek açması mı?

Rüzgârın esintisi, zamanın akışı mı?

Neydi hayat?

Yoksa içmediğin bir bardaktaki suda

Sevgili’yi seyretmek mi?...

Ah bahçevan!

Gül!...

Derdime olmadın derman.

Bir gül demetin olur mu dermanı derdimin?

Yoksa durmaz sızısı kalbimin.

Kıskançlık, sevgi, saflık…

Hep bahanesiydi gönül telimin.

Güllere vurgunum ben, güllere!...

Gül derdime, olmadı derman.

Memdoğlu…