"Sevgi"li Eşim...!

Sevgi; saf, temiz ve karşılıksız insani bir duygudur.

Bu manadaki temiz bir sevgi ancak çocuklarda bulunabilir. Bu nedenle, bazen çocuk olmak, temiz saf ve karşılıksız bir sevgi için çocukluğumuza gitmemiz ve o günleri yaşamamız gerekir.

O çocuksu sevgiyi günümüze taşıyabilmiş miyiz?

Sevgimizi, kalbimizi temiz tutabilmiş miyiz?

Sevgisini o çocuksu haliyle bugüne taşıyabilmiş ve hiç kirletmemiş birini tanıyorum.

Can yoldaşım, hayat arkadaşım, sevgili eşim.

Çocuk denecek bir yaşta “sevgi” kadar temiz kalbiyle, 

“sevgi”nin ne olduğunu bilmeden;  “sevgi”sini tarif edebilecek kelimeleri bir araya getiremeden, birlikte bir yaşam için; “sevgi”si uğruna her şeyi karşısına alan sevgili eşim!...

“Sevgi nedir?” dediğimde “sen” diyebilecek kadar, gözünü budaktan ayırmayan sevgili eşim...

“Sevgi”si için acı çeken…

“Sevgi”si için yalnızlık çeken…

“Sevgi”si için yokluk çeken sevgili eşim!...

Sevgili eşim!

Bu kadar sevmemiş olsaydın, belki de bu bedelleri ödemeyecektin. Kim bilir?

Sevgili eşim!

Sevgin her zaman bana bir ışık,  bir yol oldu…

Sevgin, dünyadaki en büyük sermayelerimden oldu.

Gözlerinde o ilk günkü “çocuksu” ışıltıları görünce, sana ve sevgine olan saygım bir kez daha artıyor.

Sevgili eşim!

Beni hep mutlu ettin, hayatıma renk kattın, evime huzur getirdin.

Sırdaşım, arkadaşım, yoldaşım oldun.

Şunu bil ki “eş”ten öte bir “eş” oldun…

Çeyrek asır oldu, sende ki o çocuksu masum sevgi hiç ama hiç kaybolmadı.

Söyler misin?

Hep çocuk kalmayı nasıl başarabiliyorsun?

Yarabbi!

Ona sağlık, sıhhat ve afiyet ver…

Onun sevgisinin hatırına, bizleri sırat-ı müstakimden ayırma…

Onun yaşadığı sıkıntıları, çektiği acıları günahlarına kefaret kıl, dünya ve ahiret de bizi birbirimizden ayırma…

Memdoğlu...