Ellerim
toprak kokardı, saçlarım yağmur…
Hasretim
sen, sensizlik hüzün,…
Gözlerim
ayrılık, ayrılık ise acı kokardı…
İçimde
“sessiz” bir fırtına kopuyor, duyabildin mi?!...
Yüreğimin
sessiz çığlığıydı, gözlerinde gördüğün…
Hissettiğin
şey,…
Sen’de
ki ben, bende ki Sen’din…
Yazmak
istedim, yazamadım…
Sebep
mi?...
Kalemim,
“eksik yazarım” diye yazmaktan korkuyor…
Kâğıt,
“bu yükü taşıyamam” diyerek izin vermiyor…
Yüreğim
mi?...
O
da yazma, bende kalsın, bende hayat bulsun diyor!…
Ey
Yâr!...
Sen
yazıl(a)maz, yaşanırsın…
Bırak
umutsuzluğu, hüznü ve kederi…!
Gözlerinden
süzülenler yüreğime aksın…
“Sessiz
çığlıklarım” ile yankılansın...
Memdoğlu...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder