Üşüyorum!...

“Üşüyorum” dedi şair.

Sardılar yırtık bir battaniyeye,

Çay ikram edip, ısıtmaya çalıştılar.

Yorgun ve ıslak gözlerle mahmur mahmur bakarken…

Bitap düşmüş vücuduyla bir kez daha,

Acı bir nida ile “üşüyorum” diye inledi.

Gözlerinden inci gibi yaşlar dökülürken,

O, zihnindeki masumiyeti hayal ediyordu…

Isıtmaya çalıştılar, nafile…

Zira bedeni değil, ruhu üşüyordu şairin…

Bir ara toparlanmaya çalıştı.

Var gücüyle; 

“Kendi nefislerinin tatmini için

Dünyayı kirleterek insanlığı katledenler!

Durun, ne olur durun?

O saf düşlerimizi ve hayallerimizi kirletmeyin” dedi.

Bir daha uyanamayacağı, derin bir uykuya daldı…

Memdoğlu...