Vuslata Umudumuz Var!...

Dün gece,

Yâr’in yakınına düşerim diyerek…

Ay ışığında kayan yıldızlara tutundum.

Fakat…!

Yorgun düşen yıldızlar,

Bizi Yâr’e ulaştır(a)madılar…

Sabahın ilk ışıkları

Ve rüzgârın da eşlik ettiği kuşlar ile birlikte,

Süzüldüm gökyüzünden,

Yâr’in bulunduğu şehrin sokaklarına…

Sokaklar ıssızdı ama her yer Yâr kokuyordu…

Tabelalarda hep onun ismi yazılıydı.

Kokusu ve ismi var, ne yazık ki Yâr yoktu.

Hazan mevsimi gelip, Yâr göç ettiğinde,

Şehri bir hüzün kapladı.

Sadece söğüt dallarının değil,

İçerisinde gökkuşağının renklerini barındıran laleler,

Renk renk menekşeler, mis kokulu fesleğenler,

Karanfiller, hatta!…

Onu gören güllerin de boynu bükük kaldı…

Uzaklaştıkça Yâr, vuslata umudumuz var…

Ey Yâr!...

Bil ki hasretin ruhumu yakar…

Öyle bir ateş ki bu,

Yandığım ateşi de yakar,

Yanar, yanar; tâ mahşere kadar…

Memdoğlu…