Uçurtmalar!...

Çocukluğumuzda uçurtmaları ne çok severdik.

Onlar yükseldikçe bizi de götürüyor…

Dünyaya kuşbakışı bakar, özgürce seyri âlem ederdik.

Bizler büyüdükçe,

Uçurtulmalar yükselmiyor artık.

İpler elimizde, uçurtmalar dalgalanmıyor,

Sam yeli misali

Özgürlüğümüz de kayboluyor.

Ya çocukluğumuzdaki gibi

İpi tutmayı bilmiyor,

Ya da ortada tutulacak bir ip yoktu...

Uçurtmalar beni bırakıp,

Sen’i de aldılar.

O kadar uzaklara götürdüler ki

Ne bir daha beni aldılar,

Ne de Sen’i geri gönderdiler.

Meğer!...

Uçurtmaların da masumluğu

Çocukluğumuzda kalmış.

Ey Uçurtmalar!

Hatırlıyorsunuz değil mi?

Ne kadar da güzeldi o günler.

Ne güzel şeydi

En yakınındakilere canımın yarısı diyebilmek.

Onlara içini döküp,

Hem ağlayıp, hem de gülebilmek.

Onları sonsuza dek,

Yüreğinin en güzel yerinde taşıyabilmek.

İşte böyle yüreğimin yarısı, işte böyle…

Hayat da en güzel şeydir,

Koşulsuz ve karşılıksız sevebilmek…

Memdoğlu...