Ruhun Baharı!...

Yeni güne, hüzünle “merhaba” diyor bulutlar…

Körfezin kesif kokusunda geziniyor sandallar.

Hatırladıkça gözlerini!..

Rıhtıma değil…

Kalbime vuruyor hırçın dalgalar.

Yine sel gibi…

Limandan sokaklara akıyor insanlar.

Gökyüzünde süzülürlerken, çığlık çığlığa martılar…

Sevilen yüreklere,

Vadilere kanat çırpıyor kuşlar…

O muhteşem görünümleriyle baharı müjdeliyor,

Çiçeğe dönüşmüş rengârenk tomurcuklar.

Ah görebilseydi keşke!..

Sevgilinin gülüşünden utanır,

Çaresiz kalırdı leylaklar.

Sahi ya!..

Ölüm de çiçek açar mı ki?..

Bedenin son baharı da olsa,

Ruhun!..

Sevgiliyle buluşmasıydı ilkbahar…

Memdoğlu…