Âşık!...

Seslenmez, ses veremez hakiki âşık.

Lâl’dir o.

Darda kalsa da zoru yoktur.

Görmez karanlığı, hep aydınlıktır kalbi,

Gündüzü ve gecesi.

Yarası, sadrına mektup yazdırır.

Hayat ile ölüm arasındaki yolculuğun,

Tek delili bilir dârül kabristanı.

Faniliğin sefasını değil,

Cefasını çeker âşık.

Terennümüdür…

Eşlik etse de ruh haline gözleri,

Derûnundaki "acı"lara, tercümanlık eder gözyaşları...

Keşfe kâfidir kalbindeki sırları âşığın,

O mahmur, sessiz ve mahzun bakışları…

“Yâr!” derken, incinmez incitenden…

Tefekkür ile tevekkül edip,

Sığınır Rahmeti Rahman’a.

Açmaz sırrını, mahremin derin sükûtunu…

Ölse de…!

O hâl üzere yaşar âşık...

Memdoğlu…