Nev-i İnsan!...

Heyhat! 

Adalet terazisi bozulmuş,

Vicdanlar cüzdan aralığına hapsolmuş.

İnsanlık ayaklar altında, ahlak yozlaşmış,

İdrak ve izan bizden uzaklaşmış.

Aydınlık olsa da dünya…

Hamasî nutuklar, kalpleri karartmış.

Saatler geçse de zaman durgun, akmıyor!

Bin bir çiçeğe rağmen, toprak hayâ ediyor.

Gökyüzü hüzünlü, güneş ışık saçmıyor,

Hava puslu, rüzgâr elemli esiyor.

Zira insan suretindeki bedenler…

Yine sağır ve sessiz... 

Yine dilsiz, susuyor.

Hani, kimden gelirse gelsin haksızlık,

Bizden uzak olacaktı, zillet ve alçaklık.

Tavrımız “Hak”tan yana, hep adil olacak,

Zulme karşı, mazlumun cenahında duracaktık.

Nerede kaldı vefa, ahde vefa?

Ne oldu birliğimize?

Biz böyle mi olacaktık?

Memdoğlu…