Yıkık Duvar!..

Düşlerim hayat buluyorken gölgende,

Özlem kokan yüzlerce kelimede kayboldum.

Lâl olmuş yüreğim can verirken ellerinde,

Kaleminden dökülen ayrılık şiiri oldum.

Bir yetim rüzgârın soğuk bakışlarında,

Karanlık kucaklıyor öksüz hayallerimi.

Toprak yine bir ölümün yakarışında,

Ağlarken için için, âmin diyor yine sessizlik.

Gözlerim dalıyor, siyahlar simsiyaha.

Islansın yine ruhum, ağlayayım bir daha.

Yâr’i sevmenin adabı, çilenin keyfiyeti,

Sarılmışım çileme, dönmem artık bir daha.

Çözülmemiş düğümler düşüyor gökten,

Aklı yalanlayan kalbime sağanak sağanak.

Neden diyor, neden mehtap yok ki bu gece?

Neden bir kelimede kilitlendi ki her hece?

Hazan mevsiminde yine üzülmek mi var?

Acıyla gözlerimden dökülüyor gözyaşı.

Zerresi paslı kapı, çınarı yıkık duvar,

Emziriyor üveyce tebessüm adlı ilacı.

Memdoğlu…