Yine
Sonbahar…
Yine
Eylül’den bir,
1
Eylül sabahı…!
Sararmış
yapraklar arasında dolaşırken…
Gövdeleri
nasır tutmuş
Ağaçlara
dokundum.
Dokundum
ama bin ah işittim.
Sonra
bir meczubun dilinde…
Seherde
esen rüzgârlara okundum.
Bakar
mısın!?
Bir
bana, bir gökyüzüne…!
Şimdi
hazan mevsimi,
Hicran
ateşi misali…
Sessizce
dökülüyor yaşlar.
Gün
gelecek, bir zemheri ayazında
Üstümüzde
diz boyu lapa lapa kar…
İçindeki
kurtlardan habersiz…
Derdim
var diye, dert satar oldu insan!...
Toprağın
kalbine kök salmayınca,
Sevgiye
kanat çırpan her hali isyan…
Kimi
toprağa girmeden unutulur…
Kimi
ölü, yürekte ölümüne korunur.
Kuşlar
dallarımıza yuva kurup,
Gazeller
kucak açmışken gölgemize…!
İnsanoğlu
neden balta vurur gövdemize?
Memdoğlu…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder