Süreyya Yıldızı!...

Görünce o fidan boyu,

Kıskanırdı yâri köknar çamları…!

Rüzgâr estiğinde kokmaz,

Utanırdı yaylanın yaban gülleri.

Zülüfleri, uzamış tay yelesi.

Gözleri, amber balı…

Deniz gibi hırçın…

Su kadar duruydu yüreği…

Bahtım olan gönlümde  

Öyle bir yer edindi ki!?

Süreyya yıldızı olup,

Aydınlattı dünyamı.

Sevgili oldu, hasret oldu,

Yâr oldu, yaren oldu…

Ateş olup yaktı!...

Vuslata erdirdi ruhumu.

Ateş mi âşk olur!?...

Yoksa âşk mı ateş!?…

“İşte öyle!” deyip,

Bildirdik arzu halimizi.

Hakikat mi?

“Âşk” bize ateş oldu!?…

Memdoğlu…