Heyhat!
Adalet terazisi bozulmuş,
Vicdanlar
cüzdan aralığına hapsolmuş.
İnsanlık
ayaklar altında, ahlak yozlaşmış,
İdrak
ve izan bizden uzaklaşmış.
Aydınlık
olsa da dünya…
Hamasî
nutuklar, kalpleri karartmış.
Saatler geçse de zaman durgun, akmıyor!
Bin
bir çiçeğe rağmen, toprak hayâ ediyor.
Gökyüzü
hüzünlü, güneş ışık saçmıyor,
Hava
puslu, rüzgâr elemli esiyor.
Zira
insan suretindeki bedenler…
Yine sağır ve sessiz...
Yine dilsiz, susuyor.
Hani,
kimden gelirse gelsin haksızlık,
Bizden
uzak olacaktı, zillet ve alçaklık.
Tavrımız
“Hak”tan yana, hep adil olacak,
Zulme
karşı, mazlumun cenahında duracaktık.
Nerede
kaldı vefa, ahde vefa?
Ne
oldu birliğimize?
Biz böyle mi olacaktık?
Memdoğlu…
