Düş!..

Sevgi çiçeklerinin yeşerdiği düşünce vadisine,

Umudun ebabilleri konsun.

Dünya denen misafirhanede dinlensin ruhumuz.

Dinlensin ki!..

Mananın estetiğine vakıf olsun kalbimiz.

Gecenin sessizliğinde,

Yüreğimi titreten ateş böceği parıltıları da yok.

Ayrık otlarından tel örgü içinde…

Mahkûm düş’lerim.

Yabancıyım yine kendime.

Zaman aynı zaman…

Sahibinin mekânına demir atmış karanlık.

Gözlerimin nuruna mil çekiyor,

Cırcır böceklerinin kanat sesleri.

Öyle bir düş ki kimse bilmiyor?

Ölmeden öldüren, ölürken can veren iksir.

Omuzlarıma yüklenen yükün ağırlığını,

Sinemde yanarken yakan yıldızlara sor…

Memdoğlu…