Areste!...

Kömür karasıydı gözleri!...

Yaprağından yaş damlayan

Goncagül misali ıslatıyordu toprağı…

Öyle bir bakış ki!...

Gökyüzü kadar aydınlık…

Nilüfer çiçeği kadar saf ve temiz…

Hüzün ki!...

Örtü olmuş, ilmek ilmek dokumuş

Ruhundaki o derin yaraları…

Bir ümit ki!..

Kafdağı’nı mesken tutan

Zümrüdü Anka kuşunun kanatlarında saklı…

Bir özlem ki tutunuşları!...

Hasretin yağmurdan ıslanmış ipine,

Acının yakıcı ateşine uzanırdı elleri…

Gül rahiyasından farksızdı sözleri!...

Dokununca, yeşertiyordu…

Susuz kalmış çorak yürekleri…

Memdoğlu…