Bir Garip Yolcu!...

Anadolu’nun bağrından yetişmiş,

Açlığı, yokluğu, kederi ve hüznü tatmış,

Din, vatan ve millet sevdasıyla yoğrulmuş,

Anne baba şefkatiyle büyümüş,

Sıradan, garip bir yolcu…

“Acı Bisküvi”nin acısını

Yıllar geçmesine rağmen kalbinde taşıyan,

Hatırladığında ise

Gözlerinden inci misali yaşlar dökülen,

Yüreği yaralı bir garip yolcu…

Ağaçlar çiçek açarken bile,

Vakti geldiğinde o çiçeklerin

Döküleceğini düşündükçe hüzünlenen,

Her canlıda farklı hayatlar bulup

Her renkten bahçeler kuran bir garip yolcu…

Kalbine O’nu nakşetmeye gayret eden

Özü sözü açık, zikri hafî,

Elinde kalemi ve kâğıdı

Yüreğine düşeni satırlara döken,

 Zamane çelebisi garip bir yolcu…

Kalbi ve bedeni yorgun, musibete sabır,

İftiraya uğramışken O’na sığınan,

Ve O’ndan ümidini kesmeyen…

Yükünü "imtihan" olarak gören bir garip yolcu…

“Halka hizmeti, Hak’a hizmet” olarak gören,

O’ndan başkasına boyun eğmemiş,

Hak ve hakikat âşığı,

Cüssesinden büyük yürek taşıyan garip bir yolcu…

Maziyi hatırlayıp her aynaya baktığında

Ağaran saç ve sakallarından

Ve kemale erdiremediği kalbinden ötürü

O’ndan af dileyen…

Bugünün mazlumu, bir garip yolcu…

Memdoğlu...